Emre Kınay ve Şevket Çoruh 10 yıl sonra yeniden!

'İnşaat'a devam...

On yıl kadar süren uzun bir mola... Ömer Vargı, Emre Kınay ve Şevket Çoruh, 'İnşaat 2' için yeniden bir arada...

Çocuk sahibi oldular, aile kurdular ve hayatın getirdikleriyle birlikte değişen bir Türkiye'nin parçası oldular. 'İnşaat 2' artık vizyonda; Marie Claire dergisi de Ömer Vargı, Emre Kınay ve Şevket Çoruh ile bir araya geldi.

İşte bu dev üçlünün anlattıkları...

'İnşaat 2' için seyircinin beklentisi bir hayli yüksek. İzleyenlerden nasıl tepkiler alacağınızı düşünüyorsunuz?

Şevket Çoruh: Seyirciden bir beklentim yok. Seyirci velinimetimiz; gelsinler filmi seyretsinler. 'İnşaat 2', birinci ve ikinci film arasında büyük bağlantıları olan ama ilkine de saygı duruşu olarak yapılan bir film.

Emre Kınay: Filmi, anlatmak istediğiniz hikayeyi çekmek için yapıyorsunuz. Aslında filmin yapımcısına mahcup olmamak için beklediğimiz bir şey var seyirciden. Diyorsun ki seyirciye: ''Biz şu yapımla, şu şirketle film yaptık, çok da emek verdik. Sen gel filmi destekle. Ondan sonra adam yatırdığı parayı kurtarsın ki, bir daha film yapabilelim.''

Ömer Vargı: İnsanın en büyük beklentisi de ekonomik olarak zarar etmemektir. On yıl geçti, onun için de bir sürpriz olacak. Türkiye'de ilk defa yapıldığını düşünüyorum.

Peki bu süreç içerisinde sizin hayatınızda neler değişti?

E. K.: Çocuğum oldu, on yaşına geldi. Özel devlet tiyatrosunda çalışırken bağımsızlığımı ilan edip özel tiyatro kurdum. Mesleki anlamda, genç aktör olarak anılırken, usta aktörlere dönüştük. Saçımız döküldü, yaşlandık. On yıl sonrasında böyle bir İstanbul hayal etmemiştim; bu ülkede hayal kuramıyorsun zaten.

Ş. Ç.: Üç cumhurbaşkanı, iki başbakan değişti. Anayasa değişti. Eskiden gecekondu yapılıyordu, şimdi plaza ve alışveriş merkezleri yapılıyor. Üçüncü köprünün temelleri atıldı, Marmaray açıldı. Ben Oscar almayı düşünüyordum, olmadı. O yüzden hiçbir şey değişmedi hayatımda.

Ö. V.: 'İnşaat' için konuşmam gerekirse; bu filmin birincisi de kara mizahtı ve toplum üzerine bir gözlemdi diye düşünüyorum. Yaşamda olabilecek şeylerin komedisini yaptık.[reklam]

Karakterlerin bir diğerini gölgede bırakmamak için ne yapıyorsunuz?

Ş. Ç.: Öyle bir yol izlemiyoruz. Biz sürekli birbirini geçmeye çalışan, yarış halinde birer oyuncuyuz. Sürekli birbirine çelme takmaya çalışan, devamlı yanlış sözcükler söyleyip birbirini şaşırtan iki oyuncuyuz. Hiç öyle bir kardeşlik, dostluk durumu söz konusu değil. Yarış halindeyiz yani.

E. K.: Şimdi Şevket'in söylediklerini bir de tersten okuyun.

Filmdeki karakterler hapisten çıkıp, yeniden hayatlarına başlıyorlar. Sizin de prangalarınızdan kurtulup yola devam ettiğiniz bir dönem oldu mu?

E. K.: Kıt kaynaklarla yaşamaya alışmış bir toplumuz biz. Sanatçısı da işçisi de, köylüsü, de esnafı da öyle. Ben zaten sürekli o psikolojide yaşıyorum; hapsedilmiş gibi. Bedensel olarak değil, eylemsel olarak bu ülkede kendimi özgür hissetmiyorum.

BAYILIRIM MUTLU SONA

Mutlu sona inanır mısınız? Sizce filmlerin her daim umut vadetmesi mi yoksa gerçeği mi yansıtması gerekir?

E. K.: Benim için sinema; hayatın içinden gerçekleri makasla kesip perdeye yapıştırdığınız bir şeydir. Mutlu sonları da severim ama ben gerçek olan bir sinema isterim. Yaşamda öyle bir mutlu son gerçeğiyle karşılaşmazsınız. Belki de yaşamda olmayan, kendi elimizle belirleyebildiğimiz bir kaderin içerisinde anlatabilmek için sinemada mutlu sonlar var. Hayatta mutlu son maalesef çok da mümkün değil.

Ş. Ç.: Bayılırım mutlu sona. Her şey mutlu sonla bitsin derim.

Şevket Çoruh

''Sürekli birbirine çelme takmaya çalışan, devamlı yanlış sözcükler söyleyip birbirini şaşırtan iki oyuncuyuz. Hiç öyle bir kardeşlik, dostluk durumu söz konusu değil!''

Emre Kınay

''Kıt kaynaklarla yaşamaya alışmış bir toplumuz biz. Sanatçısı da işçisi de, köylüsü de, esnafı da öyle...''

Ömer Vargı

''Bu filmin birincisi de kara mizahtı ve toplum üzerine bir gözlemdi. Yaşamda olabilecek şeylerin komedisini yaptık...''